2018 stond volledig in het teken van mijn eerste halve triathlon.
Daarna werd het even wat rustiger met sporten. In het begin om even bij te komen van een periode van 6 dagen in de week focus op het trainen voor de triathlon.
En ook omdat ik minder grote doelen voor mezelf had gesteld.
Ik had me wel weer ingeschreven om in 2019 mee te gaan doen in Almere. Weer voor de halve natuurlijk.
Niet met een doel om mezelf te verbeteren, maar wel om me te motiveren om consistent te blijven trainen.
In die periode was mijn vrouw zwanger van ons tweede zoontje, en eind juli was ze uitgerekend.
Ik wist dus dat zeker in de eerste periode mijn focus thuis zou liggen en niet bij sporten.
Zelf dacht (hoopte) ik dat vanaf de geboorte tot de triathlon in september met een stuk minder trainen mijn voorbereiding voor de halve triathlon wel vast zou kunnen houden om die gewoon te doen.
Belangrijke reden was dat ik mijn opgebouwde conditie niet kwijt wilde raken. Dat zou toch zonde zijn van al die maanden en jaren die ik er vooraf in gestoken had om te trainen.
Helaas is het sinds die tijd wat anders verlopen.
De geboorte van ons tweede zoontje, Teun, was enorm soepel verlopen. Zeker in vergelijking met de zware bevalling bij Jens, ons eerste zoontje.
Teun is geboren op 26 juli, één van de heetste dagen ooit gemeten met een temperatuur tegen de 40 graden. Best lekker om dan in de koele airco van een ziekenhuis te zijn.
In de eerste dagen na zijn geboorte ging het super goed met Teun.
Maar toen..
Maar in de 4e nacht kreeg hij ineens flinke koorts en was hij extreem onrustig.
Als “ervaren” ouder en met zulke temperaturen probeerden we eerst om hem wat koeler te kleden om zijn temperatuur te laten dalen.
Al snel bleek dat dit geen effect had en besloten we toch ‘s-nachts de verloskundige wakker te bellen. Zodra zij hoorde hoe het ging gaf ze aan dat ze meteen de kinderarts in het ziekenhuis ging bellen en we daar naar toe moesten gaan voor onderzoek.
Na een hele rits aan onderzoeken, bloed en urine afnemen, een ruggenprik en continue anti-biotica erin pompen om alle mogelijke bacteriële besmettingen te onderdrukken werd het na bijna 2 dagen duidelijk wat het was: een hersenvliestontsteking die door zijn lichaam verspreid was door het parecho-virus.
De artsen gaven aan dat van het lijstje met mogelijke oorzaken van deze symptonen dit de minst ernstige optie was. Als je de oorzaken vooraf van het lijstje zou kiezen als je de keuze had, en moest maken.
Bij een virale hersenvliesontsteking is er een verwaarloosbare kans op restschade, terwijl bij een bacteriële die kan rond de 25% ligt.
Vanaf dat moment kon de anti-biotica er af, dat doet niks tegen een virus, en moest het kleine mannetje het zelf aanvechten.
Het enige wat hem kon helpen was paracetamol tegen de pijn, de rest was aan hem.
Het machteloze gevoel als kersverse papa (of mama) dat je niks kunt doen voor zijn klein mannetje is verschrikkelijk. Je ziet hem continue in pijn en hard zijn best doen om zich er doorheen te vechten, en je kunt niks anders dan bij ‘m zitten en gerust proberen te stellen.
Gelukkig was hij na een kleine week in het ziekenhuis was hij goed genoeg hersteld om weer met ons mee naar huis te komen en daar verder beter te worden.
Fast-forward naar vandaag; het gaat super met Teun!
We hebben af en toe nog controle afspraken bij de kinderarts om te zien of er geen blijvende schade is opgelopen door de hersenvliesontsteking.
Maar tot nu toe ziet alles er goed uit en is het vooral een enorm blij ventje.
That’s not all folks
Nu snap je vast wel waarom ik sinds de geboorte van Teun mijn sport ambities even aan de kant gezet heb.
Zo’n eerste week heeft flinke impact op ons gehad. Ook heeft het mede bijgedragen aan een post-natale depressie bij mijn vrouw waarvan ze op dit moment gelukkig ook goed op weg is om te herstellen.
Bijkomend nog een aantal werk-gerelateerde problemen bij haar die het allemaal de afgelopen periode een stuk zwaarder hebben gemaakt dan we ons vooraf hadden kunnen indenken.
Om het allemaal nog af te maken kwam er ook nog eens het Corona-virus bij waardoor veel wedstrijden niet meer doorgingen en vrijwel mijn gehele jaarplanning in het water viel.
Mijn eerste idee van het thuiswerken was om dan mooi de extra tijd die ik zou hebben te gaan gebruiken om het trainen weer op te pakken.
Maar zonder echt doel blijft het lastig om die motivatie weer te vinden om mezelf aan het trainen te krijgen.
Een werkweek getraind
Alles bij elkaar heb ik sinds de geboort van Teun letterlijk bijna niks getraind.
Waarschijnlijk denk je nu dat ik overdrijf en het allemaal wel mee zal vallen.
Maar laat me wat tijden er bij halen voor je. Handig zo’n Garmin die alles bij houdt.
In 2019 heb ik sinds 26 juli nog 5 uur, 35 minuten en 38 seconden getraind.
En in 2020 heb ik tot vandaag, 22 september, toe 35 uur, 14 minuten en 54 seconden getraind.
In totaal zit ik dus sinds de geboorte van Teun net over een 40-urige werkweek aan sporten in ruim één jaar tijd.
Ter vergelijking in de maand juli 2018 trainde ik bijvoorbeeld alleen al 37 uur, 11 minuten en 18 seconden.
Oftewel ik heb echt zo goed als niet getraind in het afgelopen jaar.
Gebrek aan motivatie
De laatste weken slaapt Teun snachts meestal door wat mij ook weer wat beter nachtrust geeft, en me helpt om sochtends weer vroeger uit mijn bed te komen.
Ik voel steeds meer de frustratie in mezelf dat ik mijn conditie en kracht zo heb laten verdwijnen door niks te doen.
Vooral om de persoonlijke doelen die ik mezelf gesteld had voor mijn halve triathlon.
Maar ook het gevoel dat ik het gewoon weer moet doen, zeker nu het thuis weer wat rustiger is.
In de afgelopen paar maanden probeer ik het trainen dan ook weer op te pakken.
Zoals je weet doe ik dat het liefste in de ochtend en op dit moment vooral hardlopen.
De zwembaden zijn niet altijd handig met de corona-maatregelen. En om fietsen weer echt op te pakken wil ik weer wat langere trainingen dan een uurtje kunnen doen. Dat zit er op dit moment nog even niet in.
Dus hardlopen in de ochtend. Rustig aan beginnen met kleine rondjes van een paar kilometer om mijn spieren en pezen maar weer eens te laten wennen.
Hoe lekker het ook weer is om te sporten ik mis de echte motivatie om het weer consistent op te pakken.
Die motivatie heb ik nu hard nodig om van het trainen weer een gewoonte te maken.
Maar tot het weer zo in mijn ritme zit moet ik het toch echt van motivatie hebben.
Hoe het komt dat ik dat niet elke dag heb?
Ik verdenk mezelf er van dat ik een uitdaging nodig heb om me er elke dag toe te zetten.
Wat ik nodig heb
Om die motivatie weer te krijgen heb ik een nieuwe uitdaging nodig.
Een nieuw sportdoel waar ik me op kan focussen.
Een sportdoel dat groot genoeg is om me echt aan te zetten er voor te gaan.
Naast dat het groot genoeg moet zijn om me uit te dagen moet ik ook een gevoel van urgentie voelen om te gaan trainen.
Als ik een te lange periode heb om me voor te bereiden dan ben ik snel geneigd om het uit te stellen tot het echt niet meer anders kan.
Dus, een groot en urgente sportuitdaging.
Wordt vervolgd…
