Het begint inmiddels een traditie te worden om elk jaar mee te doen met de Vestingloop in Den Bosch.

Voor mij voelt dat toch een beetje als mijn thuisstad en daarmee is de Vestingloop een van de grotere wedstrijden dichtbij huis.

Gisteren stond ik dan ook weer aan start van de 15 kilometer. Tijd voor een raceverslag.

 

De voorbereiding

Ik had dit jaar de perfecte voorbereiding voor de Vestingloop.

We waren namelijk aan het genieten van ruim twee weken vakantie op het Griekse Zakynthos.

Hoewel dit voor het lopen niet ideaal is was het voor ons weer een heerlijke vakantie. En de laatste met ons drieën voordat Maria eind juli ergens bevalt van ons tweede zoontje.

Voor onze vakantie had ik het goede voornemen om in ieder geval te proberen regelmatig te blijven hardlopen op Zakynthos.

Ook al zouden het korte loopjes zijn dan nog is dat goed voor mijn benen om aan de belasting gewend te blijven.

Na mijn eerste rondje “hardlopen” kwam ik er alleen al snel achter dat het veel te steil was rondom de accommodatie om enigszins normaal te kunnen trainen.

Het resultaat was dus bijna 3 weken niet echt getraind had.

Dat, in combinatie met mijn toch al beperkte trainingen van de afgelopen maanden, zorgde er voor dat ik eigenlijk voor het eerst niet zo’n zin had om naar een hardloopwedstrijd te gaan.

Mijn verwachting was ook dat ik toch echt een stuk langzamer zou gaan zijn dan afgelopen jaar. Toen liep ik de 15 kilometer in 1:14.

 

 

Op naar de start

Om 14:00 was de start voor de 15 kilometer. Omdat ik me dit jaar via mijn werkgever had ingeschreven moest ik nog even langs kantoor om mijn startnummer op te halen. Door onze vakantie had ik dat niet eerder kunnen doen.

Ook deden een aantal vriendinnen van Maria de 5km en dus wilden we zorgen op tijd in Den Bosch te zijn om hun ook nog te kunnen zien finishen.

We besloten de auto in de parkeergarage van kantoor te zetten en dan maar te lopen naar de Parade voor de finish.

Die wandeling, met een kinderwagen en zwangere vrouw door een overvolle stad, nam iets meer tijd in beslag dan waar we rekening mee hadden gehouden.

Jammer genoeg waren we daardoor te laat om ze te zien finishen. En toen we op de Parade waren was het voor mij alweer tijd om vanuit daar weer te vertrekken, zodat ik zonder al te veel stress op tijd bij de start zou zijn. 

Tussendoor rustig hardlopend naar de start toe kon ik meteen mijn warming-up doen.

Mijn plan voor de dag was om in ieder geval niet te hard te gaan lopen.

Met het oog op de kwart triathlon van komend weekend in Waalwijk wilde ik mijn benen nog enigszins sparen.

Ik had ook niet echt een doeltijd in gedachten maar vooral proberen lekker te lopen tot de finish.

 

Daar gaan we dan!

Direct na de start liep ik zoals altijd lekker mee in het tempo van de grote groep. Zonder problemen liep ik het eerste stuk rond de 4:30 – 4:45.

Toen besloot ik om iets rustiger aan te gaan lopen en mijn tempo terug te laten zakken tot de 5:00. Het voelde tot dan toe nog steeds goed en ik zou wel zien hoe ver ik het zou volhouden.

 

 

Na zo’n 2,5 kilometer vloog er een vlieg of ander beest in mijn oog. Voor de meesten is dat niet zo erg en wrijf je die er wel uit.

Alleen draag ik harde contactlenzen en kan ik dus niet zo lekker in mijn ogen wrijven zonder het risico meer pijn te krijgen of mijn lens kwijt te raken.

Soms best lastig, maar toch nog steeds de beste oplossing voor mijn slechte ogen. Na de finish heb ik ‘m er wel meteen uit kunnen krijgen gelukkig.

Bij kilometer 4 ongeveer voelde ik dat ik wat wrijving had bij mijn rechterhak in mijn schoen.

Het resultaat daarvan zag ik ook na de finish; een enorme blaar op mijn hiel.

‘s-Avonds het vocht eruit geprikt en een pleister er op gedaan. Nu maar hopen dat dat redelijk hersteld is voor de kwart triathlon in Waalwijk komende zondag.

Ondanks deze ongemakken kon ik mijn tempo lekker vasthouden rond de 5:00.

Op een gegeven moment kwam ik er achter dat de pacer met 1:15 al een tijd achter mij hing. Een teken dat ik mooi op schema lag om alsnog richting die tijd te kunnen finishen.

Jammer genoeg voelde ik na zo’n 12 kilometer dat mijn linker knie wat protest ging leveren voor de belasting na 3 weken niet trainen.

Verstandig als ik ben (ahummm..) besloot ik mijn tempo wat terug te laten zakken om niks te forceren.

De laatste kilometers tot de finish liep ik dan ook een stukje rustiger. En nam ik nog even extra rust door bij de bevoorrading te wandelen ook zodat ik het volledige bekertje kon leegdrinken.

 

 

De finish

Vlak voor de finish zag ik Maria en Jens al weer klaar staan om mij de laatste 100 meters aan te moedigen.

Ook stonden mijn ouders en zus, zwager met kinderen er weer. Het was nog onzeker of ze er dit jaar zouden zijn omdat mijn kleine nichtje een dansvoorstelling gaf. Ook de reden dat mijn zwager dit jaar zelf weer niet mee liep.

Normaal gesproken trek ik op het laatste nog wel even een sprintje zodat ik een aantal mensen voor kan blijven en nog net onder een bepaalde minuut finish.

Deze keer had ik dat uit mijn hoofd gezet. Zeker nu ik de laatste paar kilometers iets rustiger liep. Zonder sprintje over de finish dus maar.

Op de klok zag ik 1:16:53 staan, maar ik weet dat dat de bruto tijd is en niet mijn persoonlijke.

Op mijn Garmin horloge timede ik 1:16:15. Uiteindelijk bleek mijn officiële tijd 1:16:16.

Super tevreden mee gezien de voorbereiding en met de ongemakken onderweg. En toch maar een kleine 90 seconden langzamer dan vorig jaar.

Achteraf nog heerlijk op het terras gezeten om even bij te kletsen en te genieten van een welverdiend biertje.

Rond 17:10 bedacht ik me dat de parkeergarage van kantoor om 17:30 dicht ging. Dus ik nog op mijn slippers door de stad gerend om net op tijd (en als laatste) onze auto daar weg te kunnen halen.

Het was weer een super goed georganiseerd evenement en blijft een mooie wedstrijd om te lopen. Tot volgend jaar!